Weekje Corfu dag 8 naar huis
Het is allemaal weer snel voorbij gegaan. Mooi weer en slecht weer wel een prima temperatuur voor mijn gevoel. Ik ben als de dood dat ik de bus mis. Ik zet de wekker in mijn telefoon. Ik laat Marja mij bellen en ik word om twee uur wakker en kan niet meer slapen. Handig en nu ook niet in slaap vallen is het handigst.
Ik heb mijn verhaaltje van gister op mijn dooie gemakkie zitten aftikken. Ik had er even de tijd voor. Inmiddels is het zeg maar drie uur geworden. En de kop van dit bericht staat ook al paraat. Ik moet me nu dus zien te vermaken tot tien voor zeven. Inmiddels ben ik er wel achter dat ik niet meer in slaap ga vallen. Ik had brood klaar gezet voor de ochtend. Ik ben dat maar gaan opeten, dat was al niet meer te vreten. Belachelijk dat brood.
Ik ben uit verveling maar op Facebook filmpjes gaan kijken. De tijd vergaat dan op de een of andere manier. En dat klopte aardig. Alleen mijn Nokia 1% versie altijd leeg met je dan wel onder spanning houden. Je boardingpas zit er ook in. En het zou toch gek zijn als je telefoon dan leeg is. Dus de accu er onder houden en mijn telefoon in de gaten houden of hij een beetje rond vol blijft staan.
Ondertussen is het kwart over zes geworden met al die filmpjes. Ik moet toch wel even in beweging gaan komen. Ik verzamel alle rommel en loop zo zachtjes mogelijk naar naar de vuilcontainers buiten. Wel zonde ik moet gewoon vier blikken Mythos weggooien, ik ga ze niet meenemen. Ik schrik me de pleuris bij de bak daar schiet ineens een kat uit. Phuuu.
Zachtjes loop ik weer Ippocratis in en merk dat nog ergens gerommel is. Ik denk nog ik hoop niet dat ik die mensen wakker heb gemaakt. Achteraf wel maar dat kwam omdat zij zich hadden verslapen en ook vandaag naar huis gaan. Rond half zeven sjouw ik mijn koffertje naar buiten en maak met mijn telefoon nog wat in het donker plaatjes. Altijd leuk dat een telefoon dit wel kan en een Nikon D500 moet dat met allerlei statieven oogkapjes afdichten en weet ik wat allemaal. Er is heus kwaliteit verschil Maar als afsluiten van dit reisje prima.
Het is rustig weer en het busje komt mooi op tijd. Het is een lekker ritje naar de volgende stop in het toeristen plaatje Gouvia. Daar blijkt het enorm noodweer te zijn geweest. Gouvia ligt aan een baai en gisteravond is daar door de storm en de regen alle elektra uitgevallen en zagen de mensen de zee ineens terugtrekken en enorm stijgen en weer terugkomen, een mini tsunami. Het was goed te zien dat het weer slechter was dan in Acharavi.
We komen bij een compleet gerenoveerd en anders ingedeeld vliegveld aan. Alles ziet er uit als de Efteling mat van die wachtrij slingers. Maar gelukkig wordt er op de tv scheren niets aangegeven waar je moet zijn. Dus staat er een mannetje met een kartonnetje met daarop HV5312 en wijst je daar in te stromen in de rij anders vlieg je naar Düsseldorf zegt hij met een grote glimlach.
En ja in de rij een stel Duisters die blijkbaar richting Amsterdam willen, ik lach in een deuk. Alles tot aan het vliegtuig verliep prima maar het zijn allemaal lange rijen. De man voor mij werd bij de security check ertussen uitgeplukt net als ik toe op Lanzarote. Een hoop winkels op dit veel te drukke vliegveld. En het is jammer dat je niet leuk naar buiten kunt kijken.
We worden vrij vlot geroepen om in te stappen en dat verloopt allemaal ook prima. Wel weer een rijtje maar ach je hebt toch niets beter te doen dan in rijen staan en wachten. Het vliegtuig staat bij de aankomsthal. Die is een stuk verder weg dan vroeger. Toen zat aankomst beneden en vertrek boven elkaar. Nou ja het is allemaal prima geregeld. Even een rondritje over het vliegveld ook leuk.
We vertrekken mooi op tijd en de vlucht is maar twee en een half uur in plaats van de aangekondigde drie uur. Dat is lekker. Maar ja we landen op de polderbaan, dat is al een kwartiertje extra rijden en het vliegtuig parkeert ergens midden op Schiphol en we moeten met een trap en bus naar de aankomsthal. Handig denk ik nog, ik word zo naast de kofferband afgezet. En ja dat is ook zo. Jammer dat de koffers nu nog 37 minuten op zich laten wachten.
Ik app Marja waar ik sta en ja we kunnen even zwaaien. Na een kwartiertje heb ik mijn koffertje en loop met Marja naar de auto. De terug rit naar huis is wat drukker dan de heenreis maar ach het is maar zo. Een kleine drie kwartier later doet Marja de voordeur open en er komt een heel terughoudend hondje aangelopen die als hij zeker weet helemaal blij is.
Het was een prachtig weekje heerlijk alleen. Ik heb daar ook is over nagedacht. Waarom alleen? Ik hoef eigenlijk maar met één ding rekening te houden namelijk zaterdag 5 oktober op 6:50 moet ik op de stoep van Ippocratis staan en meer niet, dat is echt heerlijk. Ik denk dat ik voor mijzelf maar zo aan een generatiepact ga werken een dagje voor mijzelf inbouwen.
